امام صادق علیه السلام فرمود: زنی در کشتی نشسته بود و آن کشتی غرق شد.آن زن به

وسیله ی تخته پاره ای خود را نجات داد و به جزیره ای رسانید.

مردی در آن جزیره بود که دزدی می کرد.چون آن زن زیبا را مشاهده کرد گفت: تو

از انسان ها هستی یا از جنیان؟ گفت: از انسانها.کشتی ما غرق شده است و من خود را به

وسیله ی تخته ای با هزاران زحمت به  این جزیره رساندم.

مرد با شتاب نزد زن آمد و او را در آغوش گرفت.زن چون بید به خود می لرزید .مرد گفت:

چرا می لرزی؟ از چه کسی می ترسی ،این جا که کسی نیست؟ زن گفت: از خدایی که ناظر

است،می ترسم!

گفت: آیا تا به حال مانند این عمل ؛انجام داده ای؟ زن گفت: نه. گفت: وای بر من که بارها این

عمل بد را بدون ترس و اختیار انجام داده ام؛ولی تو که یک بار هم انجام نداده ای این گونه می ترسی!!

دزد این حرف را گفت و از اعمال گذشته اش استغفار کرد و به سوی آبادی حرکت کرد.در راه

مرد عابدی با او همراه شد و چون آفتاب تابان و گرما شدید بود،عابد دعا کرد و

آن دزد  که توبه کرده بود گفت آمین.

ناگهان ابری بر سر آنها سایه افکند،تا آن که به دو راهی رسیدند و از یکدیگر جدا شدند.

عابد دید که ابر بر سر دزد سایه افکنده است،برگشت و نزد او رفت و گفت: چگونه این مقام را نزد خدا

پیدا کرده ای که ابر بر سرت سایه افکنده است؟ مرد داستان خود را گفت،

عابد گفت:  خداوند به خاطر بازگشت از اعمال بد و به خاطر کارهای خوب و استغفارت،

این مقام را به تو عنایت کرده است.